وقتی برای اولین بار بلاگفا را شناختم و فهمیدم چیزی به عنوان وبلاگ نویسی وجود دارد، از خوشحالی ذوق کردم. همزمان با دوستم که آن سوی مرزها زندگی می‌کرد، وبلاگمان را راه انداختیم و شروع کردیم به نوشتن.

وبلاگم برای من امید به زندگی بود. ارتباطاتی که با دیگر وبلاگ نویس ها از طریق کامنت گذاری داشتیم، حس دوستی و رفاقت تازه ای را برایم داشت. همیشه وبلاگ نویسی به من حس تازه ای می داد و آن را دوست داشتم. سالها این کار را ادامه می دادم و مرتب می نوشتم. اما حساسیتی روی نوشته هایم نداشتم.

وبلاگ نویسی کار سختی است. ادامه دادن و ماندن در این مسیر ساده نیست. باید مداومت کنی و هر بار سوژه ای برای نوشتن پیدا کنی. به مرور متوجه شدم هرچه حساسیتم به آنچه می نویسم بالاتر می رود کار نوشتن در وبلاگ برایم سخت تر می شود. بخصوص الان و امروز که بر نویسندگی به عنوان کاری تمام وقت تکیه زده ام، تصور می کنم باید برای نوشتن در وبلاگم دلیلی قانع کننده و محکم داشته باشم. فکر می کنم باید متنی بنویسم که ارزش خواندن و گرفتن وقت خواننده را داشته باشد.

همزمان با سخت گیری ها و افزایش وسواس های ما برای نوشتن، کار وبلاگ نویسی هم سخت تر می‌شود. ست گادین از معروف‌ترین آدم‌هایی است که هر روز می نویسد و خودش می‌گوید همین وبلاگ نویسی خیلی باعث رشد و مشهور شدنش شده. البته موضوع این است که باید ببینیم ما از وبلاگ نویسی چه هدفی داریم و می خواهیم چه کسی باشیم؟ آیا می خواهم ست گادین دیگری باشیم؟ یا خودمان باشیم؟

وقتی به این فکر می کنم که من می خواهم خودم را زندگی کنم، می خواهم خودم باشم و می خواهم وبلاگ نویسی کمک کند تا خودم باشم، متوجه می شوم که با تمام وسواس ها و سخت گیری ها باز هم باید وبلاگ نویسی را جدی پیگیری کنم. باید تلاش کنم هر روز بنویسم و در مسیر نوشتن به قول استادان این حوزه، راه های بیشماری پیش پای آدم باز می شود. فقط کافی است که آن امید را از دست ندهیم. همان امید به زندگی را.