وقتی لپ تاپ را باز می کنم و توی کتاب سال خودم می نویسم، هیچ سختی ای برایم ندارد. از هر دری سخنی و حرفی. می نویسم و پیش می روم. نوشتن متن هایی که قرار نیست برای کسی بخوانی یا جایی منتشر کنی راحت است.

وقتی داستانی می نویسم ولی برای کسی نمی خوانم یا جایی منتشر نمی کنم، آسوده خاطر و آرامم. اما وقتی می روم سراغ دفتر داستان نویسی و می خواهم داستانی بنویسم قلمم خشک و سرد می شود. فکر کردن به اینکه قرار است داستانم توسط دیگران خوانده یا شنیده شود، مرا از کارکرد می اندازد.

حس نقد شدن و دیده شدن همواره مانعم می شود سمت نوشتن داستان بروم. حتی اگر هم بنویسم بعدش از خودم می پرسم اصلا این چیزی که نوشته ام یک داستان است؟ اصلا آیا من نویسنده ام؟

اما خیلی از یادگیری های ما بعد از انتشار مطالبی که فکر می کنیم ضعف دارند رخ می دهد. ما این امکان را از خودمان می گیریم. دیدن سیر رشد خودمان می تواند جذاب باشد. ما فکر می کنیم نباید محصولات بد خودمان را نشان بدهیم و از ارائه ی آنها صرفا به این دلیل که فکر می کنیم کامل و خوب نیستند، جلوگیری می کنیم. اما نمی دانیم که با این کار فرصت رشد را از خودمان و فرصت دیده شدنمان را از دیگران گرفته ایم. تمام تلاش ما باید این باشد که خودمان باشیم وخودمان را زیر نگاه دیگران زندگی کنیم. حتی اگر قضاوت می شویم، می ترسیم و فکر می کنیم که خوب نیستیم. وقتی تمام خودمان هستیم، کاملیم.