من فکر می‌کنم علاقه و تمایل ما آدم‌ها به تمام نشدن چیزها از لایتناهی بودن زندگی سرچشمه می گیرد. ذات زندگی تمام نشدنی و بدون زوال است. نمی‌دانیم از کی جهان آغاز شده و تا کی ادامه دارد. ما فقط می‌دانیم که دنیا آغاز و پایان ندارد.
همین تمایل همیشگی بودن را نسبت به ثروت هم داریم. نمی‌گویم دارایی، چون از دید من دارایی با ثروت متفاوت است. آدم دارا می‌تواند فقیر باشد. آدم ثروتمند ممکن است زیاد هم دارایی نداشته باشد. ثروت چندان ارتباطی به دارایی‌های ما ندارد. ثروت چیزی درونی و وابسته به افکار و منش ما نسبت به زندگی است.
ما همه دوست داریم که ثروتی بی‌انتها داشته باشیم. ثروتی که هرگز تمام نشود. اما میان دارایی‌های محدود دنبالش می‌گردیم. ثروت متعلق به همه‌ی آدم‌ها و در دسترس همه هست. ولی خیلی ساده و راحت آن‌را نمی‌بینیم و از کنارش می‌گذریم. هیچ‌چیز تلخ‌تر از آن نیست که ثروت مقابلمان باشد و متوجه آن نباشیم.
دارایی‌ها آن چیزهایی هستند که ممکن است روزی تمام شوند، یا به‌هر دلیل آن‌ها را از دست بدهیم. اما ثروت نوعی نگرش است. نگرشی به زندگی که تا زنده هستیم با ماست.
