در مطلب قبلی در اینجا درباره‌ی انیمیشن موانا مطالبی نوشتم که نگاهی روانشناسانه به این انیمیشن بود. در این مطلب ادامه‌ی بحث قبلی را پی خواهم گرفت.

موانا بالاخره تصمیم قطعی خودش را علیرغم مخالفت‌های پدرش برای ترک جزیره و رفتن دنبال گوی حیات می‌گیرد. سوار قایق کوچکش می شود و دل به دریا می سپارد. چون قلبش گواهی می دهد که این مسیر اوست. این چیزی است که به زندگی او معنا می بخشد.

معنای زندگی

همه ی ما در آرزو و تمنای چیزی هستیم که به زندگی ما معنا ببخشد. چیزی که باید آن را در درون خودمان پیدا کنیم. شاید اطرافیان با ما مخالفت کنند و ما را بترسانند. اما وقتی قلب به آن گواهی می‌دهد، باید خطراتش را به جان خرید و پیگیرش شد.

ما امکانات محدودی داریم. یک دریا جلوی ماست، در حالی که ما تنها با یک قایق کوچک در دریای هستی پارو می زنیم. مسیر طولانی و سخت است. اما با شروع آن می توان به جاهای خوب هم رسید.

خواستن عمیق

اگر چیزی را از ته دل می‌خواهیم، باید دل به دریا بزنیم. حتی اگر امکانات کمی داریم. خواستن عمیق ما کاینات را با ما همراه می‌کند. همانطور که موج‌های آب دریا قایق کوچک موانا را به پیش می‌راند. اگر بخواهیم فقط به نیروی خودمان اتکا کنیم، کاری از پیش نمی‌بریم. بهتر است این قوت قلب را به خودمان بدهیم که خواستن واقعی و اقدامهای کوچک ما در جهت ارزشهایمان، جهان هستی را با ما همراه می‌کند.

انیمیشن موانا نکات قابل توجهی را در حرکت‌های زندگی به نمایش در می‌آورد. اگر عمیق نگاه کنیم، اگرچه تخیل در آن دخیل است، اما معجزه‌ی جهان هستی همین است. همین چیزی که در این انیمیشن به زیبایی به تصویر کشیده می‌شود.