سال نو برای خیلی از ماها با هدف‌های نو و تازه آغاز می‌شود. با این امید که آن‌ها را به سرانجام برسانیم. اما خیلی وقت‌ها
من فکر می‌کنم علاقه و تمایل ما آدم‌ها به تمام نشدن چیزها از لایتناهی بودن زندگی سرچشمه می گیرد. ذات زندگی تمام نشدنی و بدون
کار می‌کنیم که پول در بیاوریم. اما اصلا چرا کار می‌کنیم و هدف از کار کردن چیست؟ وارد نانوایی شدم و دیدم که مرد عرق
شاید بپرسید ارتباط مرگ و دوستی چیست. این رابطه را وقتی متوجه شدم که سریال مینو را تماشا می‌کردم. این سریال در فضای سال‌های بعد
وقتی پدرم از من خواست که با او صحبت کنم، ترس مبهمی وجودم را فرا گرفت. نمی‌دانم چرا هربار برای چند کلمه حرف زدن با
پسرک ۸ ساله با اخم رو به مادرش می‌کند و بلند می‌گوید: مامان من که بهت گفتم! دیروز نشد مشقامو بنویسم! گونه‌های مادر گلگون می‌شود،
وقتی صحبت از معناگرایی می‌شود، به این فکر می‌کنم که معنای زندگی چیست؟ آیا رسیدن به یک نتیجه‌ی خاص، باعث معنا بخشیدن به آن می‌شود؟
مسئولیت پذیری به عنوان پذیرش نتایج رفتار و کارهای ماست. وقتی ما به واسطه‌ی حرفی که از دیگری شنیده‌ایم، رفتاری ازمان سر می‌زند، حق نداریم
وقتی شغلی را دوست نداریم، اما ناچاریم قسمت اعظمی از روزمان را به آن اختصاص دهیم، داریم عمرمان را هدر می‌دهیم.
چند روز پیش مطلبی در سایت زومیت نوشتم که می‌گفت بازی معروف Quake با کمک هوش مصنوعی شبیه انسان بازی می‌کند. توی متن جایی اشاره
