کار می‌کنیم که پول در بیاوریم. اما اصلا چرا کار می‌کنیم و هدف از کار کردن چیست؟

وارد نانوایی شدم و دیدم که مرد عرق ریزان چانه‌ها را آماده می‌کند و مرد دیگری نان‌ها را به سقف تنور می‌چسباند. حدود ۸ تا ۹ ساعت این کارها را در روز تکرار می‌کنند. به این امید که آخر ماه پولی توی حسابشان باشد.

آن کسی که صبح زود از خانه بیرون می‌زند و به دفتر کارش می‌رود، امید دارد که پایان ماه دستمزد کار ماهانه‌اش را می‌گیرد و شاید کارآفرینی باشد که تلاش می‌کند از طریق راه انداختن یک کسب و کار برای خودش درآمد پیدا کند.

ولی آیا همه‌ی کار کردن ما در کسب پول خلاصه می‌شود؟

از من اگر می‌پرسید نظرم این است که برای پول نباید کار کرد. منظورم این نیست که در برابر کاری که می‌کنیم دستمزدی طلب نکنیم یا منتظر سودی از کسب و کارمان نباشیم. نه، من می‌گویم آدم باید کاری را بکند که برایش ساخته شده است. کاری که اگر هیچ حقوقی هم بهش نمی‌دادند باز هم دوست داشت انجامش بدهد. آن وقت است که به ثروت واقعی می‌رسد. آن وقت است که پول دنبالش می‌آید.

بعضی‌ها می‌گویند نباید دنبال علاقه رفت، بلکه باید کاری را که انجام می‌دهیم دوست داشته باشیم. اما من برعکس این فکر می‌کنم. به‌نظرم آدم باید علاقه‌اش را بفهمد. علاقه چیزی است که در اثر استعداد و توانایی‌های درونی انسان ایجاد می‌شود. وقتی یک نفر از همان دوران کودکی اش با نوشتن خوش می‌گذرانده یا با خواندن کتاب از خوشحالی و لذت به آسمان‌ها می‌رفته، خب یعنی یک چیزی توی وجودش هست، یک علاقه، یک توانایی، یک استعدادی در نوشتن که می‌تواند روشنگر راه شغلی‌اش باشد.

علاقه‌های خودمان را اصلا نباید دست کم بگیریم. اصلا نباید نادیده‌شان بگیریم. باید بهشان بها بدهیم. این‌ها همان کارهایی هستند که ما دوست داشتیم توی بچگی‌مان انجام بدهیم و لذت ببریم. همین حالا به این فکر کنید که با چه کاری در کودکی و نوجوانی واقعا کیف می‌کردید؟ مطمئنم این یک نشانه است. نشانه‌ای از چیزی در وجد شما. یک استعداد ذاتی و درونی، یک توانایی که از آن بهره‌مندید اما شاید آن‌را خوب نمی‌شناسید. شاید سال‌ها تلاش کرده‌اید اصلا نبینیدش، چون مثلا به‌خاطر آن تشویق نشده‌اید یا حتی ملامت هم شده‌اید.

نمی‌دانم چطور شد که به این موضوع فکر کردم. اما می‌دانم که بخشی از ذهن من همیشه درگیر این ماجراست. اینکه من کار می‌کنم که چه بشود؟ آیا کار می‌کنم که فقط پول در بیاورم؟ که با آن پول چکار کنم؟ نیازهای اولیه رفع بشود که زنده بمانم؟ و بعدش چه؟ توی این سیکل و چرخه، باید برای خودمان یک معنا بیافرینیم. یک معنا که فقط و فقط مختص شخص ما است. آن‌وقت است که می‌شود گفت واقعا کاری کرده‌ایم.

ما داریم توی یک چرخه زندگی می‌کنیم. چرخه‌ای که سر و ته زندگی را به‌هم وصل می‌کند و حتی مرگ و زندگی با هم یکی می‌شوند. ما زندگی می‌کنیم که بمیریم! آیا واقعا زندگی می‌کنیم برای مرگ؟ آیا ما کار می‌کنیم برای پول؟ نه، ما زندگی نمی‌کنیم که بمیریم. اما خواه ناخواه مرگ بخشی از زندگی ما است و هر لحظه امکان دارد با آن روبه‌رو شویم. در مورد پول هم همینطور است. ما کار نمی‌کنیم که فقط پول دربیاوریم. اما رفع نیازها واقعیت زندگی ما است. پس پول خودش هدف نیست.

اعتقاد راسخی به این مساله دارم که هرکسی باید علاقه‌اش را پیدا کند و همان کار را انجام بدهد. در این صورت است که هم خودش را پیدا می‌کند و هم برای زمینی که روی آن زندگی می‌کند فایده خواهد داشت و هم نیازهایش برطرف خواهد شد. مطمئن هستم که از دل کار مورد علاقه ثروت بیشماری هم بیرون خواهد آمد.