روتین صبحگاهی در نگاه بزرگان؛ نوشتن صفحات صبحگاهی با ما چه می‌کند؟

من از سال ۱۳۹۶ صفحات صبحگاهی‌ خودم را می‌نویسم. آن‌ها برایم به دوستی صمیمی و غمخوار تبدیل شده‌اند. این عادت را مدیون جولیا کامرون هستم. در این مطلب می‌خواهم برایتان بگویم نه‌تنها جولیا کامرون بلکه انسان‌های بزرگ دیگری هم مثل رابین شارما به نوشتن به‌عنوان یک روتین صبحگاهی ارزشمند، اعتقاد دارند. در ادامه از دستاوردهایی حرف می‌زنم که نوشتن روزانهٔ صفحات صبحگاهی برای خودم داشته است.

رابین شارما نویسندهٔ کتاب باشگاه پنج صبحی‌ها بیش از ۲۵ سال است که روتین نوشتن روزانه را در صبحگاهش دارد. او می‌گوید:

من هر صبح یادداشت‌های روزانه‌ام را می‌نویسم و از این طریق افکارم را ضبط می‌کنم.

بیست‌وپنج سال است که این روتین صبحگاهی را دارم. این دیسیپلین شخصی، من را عمیق‌تر کرده، به من قدرت بخشیده و از چیزی که قبلا بودم، آگاه‌ترم کرده است.

• من می‌نویسم تا:

• خواسته‌های کوچکم را ثبت کنم.

• از آن قسمت‌هایی که نیاز به بهبود دارند، یادداشت بردارم.

• احساسات سخت و سنگین را پردازش کنم.

• بیشتر از زندگی‌ام قدردانی کنم.

• لحظات شگفت‌انگیز را ثبت کنم.

• دیدگاه‌هایی را که آموخته‌ام، درک و دریافت کنم.

• به اهداف بعدی خودم متعهد شوم.

• به عادت‌های جدیدم وفادارم بمانم.

وقتی صحبت‌های رابین شارما را خواندم، دیدم که خیلی از دستاوردها را من هم داشته‌ام. همین امروز که صفحات صبحگاهی را می‌نوشتم، متوجه شدم از یکی از دوستانم خشم زیادی دارم که در خودم پنهان کرده‌ام. خودم نمی‌دانستم که این خشم تا این حد عمیق و تا این حد پنهان است.

همهٔ ما امکان دارد از دست کسانی که معتقدیم حق ما را خورده‌اند یا به ما ظلم کرده‌اند، خشمگین باشیم؛ ولی چون می‌خواهیم آدم خوب و بخشنده‌ای باشیم، این خشم را درونی می‌کنیم و به اعماق درونمان می‌فرستیم تا مدفون شود و به خیال این که هیچ خشمی نداریم، آن اندوه پس از خشم را هم نمی‌بینیم. غافل از اینکه این احساس تا زمانی که ازسوی ما به رسمیت شناخته نشود، همچنان در آنجا می‌ماند و از ما انرژی می‌گیرد.

احساسات ناخوشایند مدفون‌شده، مثل زخم‌هایی هستند که ما می‌گذاریم عفونت کنند و کاری برای شفایشان انجام نمی‌دهیم. صفحات صبحگاهی جایی است برای ابراز و اذعان به این خشم‌های نادیده گرفته شده و تصفیهٔ آن ها در درونمان. این فقط یکی از هزاران کاری است که صفحات صبحگاهی برای ما انجام می‌دهد.

صفحات صبحگاهی همیشه ما را به شفاف‌بودن و صداقت با خودمان دعوت می‌کنند. برای همین خیلی از آدم‌ها وقتی بهشان توصیه می‌شود که صفحات صبحگاهی بنویسند، هزار و یک بهانه می‌آورند که آنها را ننویسند. در تمام عمرم هیچ کاری را سخت‌تر از صداقت و شفافیت با خودم نیافته‌ام. گاهی روبه‌روشدن با درونیات و حقیقت خودمان آنقدر سخت است که نمی‌خواهیم با آن روبه‌رو شویم. درعوض به سراغ دود و شیرینیجات می‌رویم تا فضا را مبهم و مه‌آلود کنیم و به شفافیت و وضوح دست پیدا نکنیم. تا نفهمیم که در درونمان چه می‌گذرد و چه زخمهای عفونی ناپیدایی درونمان مانده و دیده نشده است.

همهٔ این حرف‌ها را زدم که بگویم بالای تمام دستاوردهای صفحات صبحگاهی که رابین شارما و جولیا کامرون و دیگران درباره‌اش حرف زده‌اند، به‌نظرم شاید مهم‌ترین و بزرگ‌ترین دستاورد نوشتن روزانهٔ صفحات صبحگاهی، خودآگاهی باشد. خود را دیدن و شناختن. این اتفاق نمی‌افتد مگر اینکه ما وفادارانه و مطیعانه هرروز صفحات صبحگاهی را بنویسیم و در نوشتن آن مداومت داشته باشیم.

اوایل که شروع به انجام این عادت کرده بودم، نمی‌توانستم بفهمم چقدر این عادت تازه، زندگی‌ام را تغییر داده. اما حالا که چندسال گذشته و من می‌توانم مسیری را که آمده‌ام بررسی کنم، می‌توانم بفهمم که نوشتن روزانهٔ صفحات صبحگاهی سهم بزرگی در تغییرات مثبت و رشد  و خودآگاهی عمیق‌تر من داشته‌اند.

خیلی از دوستانی که در دوره‌های راه هنرمند من شرکت کرده‌اند، می‌گویند بزرگ‌ترین دستاورد ما از این دوره، نوشتن صفحات صبحگاهی و تبدیل آن به یک عادت همیشگی بوده است. دوستان راه هنرمندی من همچنان صفحات صبحگاهی را بعد از پایان دوره‌ها هم می‌نویسند. چون آنها تاثیر این روتین را در زندگی خودشان دیده‌اند و همین موضوع آنها را به مداومت در نوشتن صفحات صبحگاهی ترغیب می‌کند.

امیدوارم شما هم از کسانی باشید که صفحات صبحگاهی می‌نویسید. در بخش نظرات دربارهٔ تجربیاتتان از نوشتن صفحات صبحگاهی بنویسید. دوست دارم از شما بشنوم.